Przypuszczalną datę nadania praw miejskich, zwykło się przyjmować rok 1292. Wtedy to książę świdnicko - jaworski Bolko I przekazał okoliczne tereny cystersom z Krzeszowa. Miasto pozostało własnością zakonu aż do jego sekularyzacji w roku 1810.Powodzie, epidemie i pożary wielokrotnie nawiedzały Lubawkę. Najtragiczniejszym okazał się pożar 11 października 1734 r., kiedy to na skutek umyślnego podpalenia, spłonęło doszczętnie prawie całe miasto, wraz ze szkołą, kościołem, plebanią i ratuszem. Mieszkańcy, którym pomocy udzielili cystersi, schronili się w Krzeszowie oraz Chełmsku Śląskim. Klasztor dostarczył ubrań, żywności i udzielił mieszkańcom Lubawki bezprocentowych pożyczek na odbudowę domostw. Miasto, przed pożarem drewniane, zostało odbudowane jako murowane - materiały budowlane zostały dostarczone przez klasztor od należących do niego cegielni i lasów. W latach 1736 - 1737 odnotowano w mieście największą powódź. Wtedy to, po zalanych wodą ulicach pływały pstrągi. Stąd tez wizerunek ryby znalazł się w herbie Lubawki.
